اشعار

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را

هر شب ز فـراق تو فـشانـدیـم سـتـاره           شسـتیم ز خونِ ‌جگر خویش، سحر را

جان درخبر صبح ظهورت به کف ماست           قربان کسی کـآورَد این طرفه خبر را

رخـسار تو مانـندِ مه نیـمه و مـا کـور           دردا که شبِ نـیـمـه نـدیـدیــم قـمـر را

چشم تو مگر از دل ما عــقـده ‌گـشایـد           دست تو مگـر باز کند پــای بـشـر را

سوگـند به صبح ظـفـرت تا تـو نیـایی           خـورشید نـیارد ز افـق صبح ظفـر را

فــرزنـد عــلی! بت‌ شـکـن آل محـمّـد!           عـالم شده بت‌خانـه، تو بـردار تـبر را

کی می‌رسد ای منـتـقـم فـاطمه روزی           کز قـبـر در آری بدن آن دو نفـر را؟

افسوس که با ضرب لگد پشت در وحی           افـتـاد ز پـا مـادر و کـشتـنـد پـسـر را

چشم تو بوَد بحر و سرشکت همه‌گوهر           «میثم» نبرند از کفت این بحرِ گهر را

امسال هم گذشت ولی یار بر نـگشت            آشـفـتـه ام که مـاه شب تار برنگـشـت

گـفـتـم دوای درد من از راه می رسـد            امّا طـبـیب این دل بیـمـار برنـگـشت

وقتی کسی به دیـدن یـوسف نمی رود            حق میدهم که بر سر بـازار برنگشت

چشمْ انتظار؛چشم ترم روبه جاده ماند            پنجاه و چند جمعه و دلـدار برنگشت

من چه غروب ها که نشستم به پای او            آیه، قـسم، بهـانه و اصرار؛ بـرنگشت

یک سال در گناه ؛ دلم را نظاره کرد            شکـر خـدا ز ما نـظر یـار برنگـشت

با خود حساب کردم و دیدم که سال ها            بیراهه رفت این دل ویکبار برنگشت

او سال هاست آبـرویم را خریده است            ابر کـرَم ز عـبـد گنهکـار بر نگشـت

اصلاً بدون او چه بهـاری؟ چه لذّتی؟            بی او نسـیم هم سوی گـلزار برنگشت

سال جـدیـد، سال فـرج، سـال کـربلا            امسال هم گـذشت ولی یـار برنگـشت

این روزها به مـاتـم مـادر نـشـسته ایم            مرثـیّه خوان کوچه و مسمار گشته ایم

بـاز آمـدم که درد دلـم را دوا کـنـی            تا بلکه بیـشـتر دل مـن مبـتـلا کـنی

باز آمدم که با تو کـمی درد دل کنم            شاید مرا ز بغـض گـلویم رهـا کنی

خواهم ز فـاطمـیّه بگـویـم بـرای تو            باید دوباره مجلس روضه به پا کنی

سخت است خواندن این روضه ها بیا            تا با زبان خود سر این روضه وا کنی

فصل عـزای مـادرت آمد شتاب کن            تا راز دفـن مـادر خود بر ملا کنی

آن شب حریم مادرتان پشت درشکست            آقـا بـیـا که حـق عـــدو را ادا کـنی

آقا مدیـنه مجـلـس گـریه به پا مکـن            باید وگـرنه گریۀ خود بی صدا کنی

یعنی شبیه فاطمه مجـبـور می شوی            بـیـرون شهـر کـلـبۀ احـزان بنا کنی

وای بر حالـم اگر از تو جدا باشم من            هـمـۀ عــمـر گـرفـتـار بـلا بـاشـم من

شک ندارم همۀ خـواستۀ تو این است            لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

تا زمانی که دلـم خانۀ این و آن اسـت            جـا نـدارد که پـذیـرای شـما باشم من

چقدر غـرق گـنه بودم و تو می دیـدی            همه عمرم خجل از روی شما باشم من

تا به کی درپی گیسوی تو آواره شوم            دردمـنـدانـه بـه دنـــبال دوا باشـم من

گوئیا قسمت من این همه سرگردانی ست             هم چنان زلف به هم خورده رها باشم من

کاش میشد به دل وجان بکشم ناز تو را            یـار تـو مـثـل امـام و شهـدا بـاشم من

کاش میشد که به همراه تو یک فاطمیه             مـیهـمـان حـرم کـرب و بلا باشم من

ای عزیز دل زهرابه کجا خـیمه زدی؟            زائر خـیـمۀ سـبـزت به کجا باشم من

جان آن مـادر غـمـدیـده و بی یـار بیـا             به گـرفــتـارِ مـیـان در و دیـوار بـیـا

راهت نمی افتد به ما انگار یک بار            بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار

دیـدنـد خـیـلی ها تـو را، امـا نـبـوده            سهم نگـاه من از آن بسیـار یک بار

بین بـساطـم نیـست آهی که بگـیرد            چشم خریـدار تو را ای یار یک بار

یـابن الحـسن هـایم جـواب آیا نـدارد            پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار

این عاصی بر روی خاک افتاده راهم            در زمـرۀ دلـدادگـان بشـمار یک بار

نا قابل است اما دعـا دارم هـمیـشه            خرج تو گردد جان بی مقداریک بار

ای کـاش می شد که برای ما بگیری            وقت مـلاقـاتی از آن بیـمار یک بار

بـد دیـد از هـمـسـایه ها امـا نیـفـتـاد            او از لبش "الجار ثُم الـدار" یک بار

با دردهـا می ساخـت اما دم نمی زد            از زخـم های آتش و مسـمار یک بار

من پـسر خـون خـدا مهـدی ام            طالب خـون شـهـدا مـهـدی ام

مادر من مـادر خـون خداست            مـادر من ائـمه را مقـتداسـت

مــادر مـن اُمّ ابــیــهـــا بـــود            مادر من حضرت زهـرا بود

مـادر مــن بهـشت احـمـد بود            روح دو پـهـلـوی محـمد بـود

مـادر مـن سـیـدة الانـبـیـاست            دائـرة الـمعـارف کـبـریـاست

مادرمن اسوۀ صبر و رضاست            آیـنـۀ پـیـمــبر و مـرتـضاست

عصمت حق هـمسر حبل المتین            اُمّ نـبــی، اُمّ کـتـاب، اُمّ دیــن

مادر من روح نماز شب است            حاصلی از تربیتش زینب است

مـادر من حـسـیـن می پـرورد            دامـن پـــاک او حــسـن آورد

مــادر مـن دسـت یــد الله بـود            دست مـگـو هـستِ یـدالله بود

مادر من بود و نبود علی ست            مادر من یاس کـبود علی ست

مادر مـن فـدایی حـیـدر است            شاهـد او نـالـۀ پشت در است

مادر من کیست؛ امیدعلی ست            مـادر اولـین شهـیـد عـلی ست

مادر من چو مـرغ بی بال شد            مثل کـتاب وحـی، پامـال شـد

حیف ازآن نخل که بی برگ شد            اول زنـدگی جـوان مرگ شد

حیف که ناموس خدا را زدند            مـادر مـظـلـومـۀ ما را زدنـد

حیف ازآن سینه که درخون نشست            حیف ازآن دست که دشمن شکست

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چـه می شـود آیی            ببین که کاسه صبرم زغصه لبریزاست

قسم به عصمت زهراکسی که در قلبش            ولایت تو نـدارد فـقـیر و بی چیز است

به انـتـظـار قـدومـت مـسـافــر زهــرا            ببین که جمعه به جمعه گدا سحرخیز است

به عـالـمی نـفـروشـم دمی ز حـالـم را            که انتظار فرج؛ قیمتی ترین چیز است

یگـانه مـرهم یـاس شکـسـته سیـنه بیـا            غـریـب خسـته دل و دلبـر مـدیـنـه بیا

شبی ای کاش چشمم فرش می شد زیر پای تو          و من قربانی چشم تو می گشتم، فدایِ تو

به مژگان می زدم جارو کف کـفش تو را امّا          به جنّت هم نمی دادم، کفی از خاک پای تو

برای قلب مجروحم کمی تو روضه میخواندی          میان اشک می مُردم، به پای روضه های تو

دلم می خواست مثل گل شبی بودی در آغوشم         از این رومی برم حسرت همیشه برعبای تو

هوای چشم های من همیشه تا ابد ابری است          که دارم در دلم یاد تو و در سر هوای تو

به یاد نرگس بیمار تو یک عمر بیـمارم          ندارد سینۀ زخمی شفا غیر از شفای تو

گرفته کعبه رونق بس که گردیده به گرد تو          صفا حتی صفا را وام دارد از صفای تو

الا ای آخـرین منـجـی، امام جمـعه دنیـا          همین جمعه بیاید کاش از کعبه صدای تو

فـالی زدم که گـفت: به اقـبال می رسی            مثل همیـشه گـفته به من فال: می رسی

یـادش به خـیر موقـع تحـویل سـال نـو            گفتم به خود دگرکه تو امسال می رسی

محـتـاجـم آنکه با تو کمی دردِ دل کـنم               مثـل هـمـیـشـه مـوقـع آمـال مـی رسـی

جـز تو کسی نـمی خـرَدم ایّهـا العـزیـز            آیـا به داد عـبـد پُـر اشکـال می رسـی؟

بالم به زیر بار معاصی شکستـه است            داری به زخـم کـهـنۀ این بال می رسی

دارم یـقـین که حال دلم خوب می شـود            ای بهترین « محوّل الاحوال » می رسی

باید تو را به حضرت زهـرا قسم دهـم            آری به این طـریقه و منـوال می رسی

مـانـند مـادرت الف قـامـتـت خـم است            از داغ مادرت به نظر« دال»می رسی

یک روز جـمـعـه منـتـقــم آل فـاطـمه!            حـتـمـاً بـرای کـشـتـن دجّـال می رسـی

کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

حالا که من دخـیل سـر زلـفـتـان شدم            شانـه زنـیـد تا گـره ای؛ بـاز؛ وا کـنید

دریا ببین چگـونه دلم در تلاطم است            فکـری به حال کـشتی بی نـاخـدا کـنید

این روزها برایت اگر زحمتی نداشت            هرجا که بود روضه مرا هم صدا کنید

آقــای فــاطـمـیــه اگـر مـی شـود مـرا            در گـوشه و کـنار عـزاخانه جا کنـید

ما آمـدیم امـشب كه حـیـران تـو باشـیم           آشــفــتـۀ حـال پــریــشـان تـو بـاشـیـم

تقصیرهجران است، تقصیرفراق است           امـروز اگـر پـاره گـریـبـان تـو باشیـم

مـثـل كـویـر تـشـنـه مـی مـانـیـم و بایـد           روزی خـور الـطـاف بـاران تو باشـیم

از دردهـای مـا طــبـیـبـان نـا امـیـدنـد           انـگـار بـایـد تحـت درمـان تو بـاشـیـم

 شكـر خـدا این روزهـا توفـیـق داریـم           هـم نـالـۀ چـشـمـان گـریـان تـو باشیـم

 شاید خـدا قـسـمـت كنـد یك فـاطـمـیـه           انـدازۀ یك روضه مـهـمـان تـو بـاشـیم

 صـاحـب عـزای فـاطمیه بـاید امشـب           گـریـه كـن شــام غـریـبـان تـو بـاشـیم

هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

ما هر چه قـدر اصرار کـردیم او نیامد            اصـلاً چـه شـد «آقـا بـیـا آقـا بـیـا»هـا

ماها که هیچ این خوب ها در انتظارند             کـی مـی رسـد روز وصــال آشـنــاهـا

از دوریش بدجور حال ماخراب است            رونـق گـرفـتـه بـاز هـم دار الـشـفــاها

من که بدم پس دیدنش روزی من نیست            ای خوش به حال خوب ها حاجت رواها

باشد درست؛ آقای ما خیلی کریم است            امّـا دگـر تا کی گـنه؟ تا کی خـطاهـا؟

طبـق احـادیث رسیده ... ناظـر مـاست            بد نیست پیـشـش ذرّه ای شرم و حیاها

از بس که بر اعمال بد اصرار داریـم            رنگـی نـدارد پـیـش او دیگـر حـنـاها!

یک راه حل باقی است آن هم نام زهراست            نـامـی کـه بـاشـد از تـبـار کـیـــمیـاهـا

برات وصل امضاء می‌شد ای کاش            گـره از کـار دل وا می‌شـد ای کاش

بـرای دیـدنـت ای حـضـرت اشـک            دو چشمانم چو دریا می‌شد ای کاش

سـحـرگـاهـی بـه یـمـن مـقـــدم تــو            سـرای ما مـصـفـا می‌شــد ای کـاش

وجـــود زخـــمـــی و آلـــودۀ مـــن            به پیـش پـای تو پـا می‌شد ای کـاش

دل غـمــدیــده و پـــر درد مـــا هـم            به دسـت تـو مـداوا می‌شد ای کـاش

مـیـان زمــرۀ چـشـــم انـتــظـــاران            ز رحـمت نام ما جا می‌شد ای کاش

دل آواره‌ام در زیـــــــر پـــــایـــت             شبـیه خاک صحرا می‌شد ای کـاش

مسـیـر وصـل ما هـم چو شـهـیـدان            به سـوی آسـمان هـا می‌شد ای کاش

دم آخـــر تـن صـــد پـــاره ی مــــا            غـبـار راه زهـــرا می‌شـد ای کـاش

دل نــا مـــحــرم مـــا مـــحـــرم آن            غـریـبی‌های مـولا می‌شــد ای کاش

پس از چنیدن وچند صد سال گریه            دگـر دسـتـان او وا می شد ای کـاش

به بـرق ذولـفـقـاری خـاک خـورده            غـرور شیعـه معـنا می‌شـد ای کاش

مــزار مـــخــفــی یــاس مـــدیــنــه            به دسـتـان تو پــیدا می شـد ای کاش

غــرور چــادر خــاکــی کـجــایــی            عـزیــز فـاطــمـه پــس کی مـیـایـی

بی تو بهـار ما همان فصل خزان است           بـاد بـهــاری شـعـلـۀ آتـشـفـشـان اسـت

در جـاده ایـم و پـای رفـتـن را نـداریـم           بـار فـراق تــو به دوش ما گـران است

عمری گذشت و رنگ ساحل را ندیدیم           از بس که این دریای هجران بیکران است

نشکـست بغـض انتـظار...اشکی نیامد           در چشم، خار ودر گلوهم استخوان است

گر چه بـدیـم آقـا مگـر مـا دل نـداریم؟           فـیـض تمـاشای تو سـهـم دیگران است

حق داری اصلاً رو بگردانی تو از ما           زیرا دل ما جای عشق ایـن و آن است

اوضاع درهـــم بـرهـــم آلـــودگـان را           وقتی که می بینی چه حاجت بربیان است

مردم همه دنبال عیش ونوش خـویشند           هرکس که میبینی به یک جایی روان است

مـردم! بـتـرسـیـد از عـذاب نـاگـهـانـی           وای ازعذابی که هجومش ناگهان است

عید و خوش آمد گـویی و شادی نداریم           وقـتی که پـای فـاطـمیّـه در میان است

حـرمـت نگـه داریـد عـزادار است آقـا           از داغ مـادر گـریه هایش بی امان است

تا که بـلا نـازل نگـردد، مثل زهـرا...           دست دعـای او بـه سمت آسمان اسـت

ای وای مـادر، وای مـادر، وای مـادر           هر صبح و ظهر و شب سه وعده روضه خوان است

با اشک، روی قـبر مخـفی می نـویـسد           مادر چـرا دنـیا بـه ما نامهـربان است؟

این روزها نـوای دلم مـادری تر است            هركس كه یارمن بشود یار حیدراست

گاهی شما شبـیه به من گریه می كنیـد            در فـاطـمیه اشك شما فاطمی تـر است

ای صاحـبان نـاله خـدا خـیـرتان دهـد            سـوز شما هـماره تسـلّای مـادر است

در خـیـمه ام اقامه، عزایش كه می كنم            مهمانِ روضه ام ز علی تا پیمبر است

یـاد شكـسـته پهـلـوی او می كُـشد مـرا               زهرا فرشته ای ست كه بی بال و بی پر است

تا گـریه می كنم كه چرا قامتـش خمیـد               احساس میكنم كه چنان سایه برسَراست

آری خـودش تـسـلّیِ غـمدیدگـان شـود               با اینكه چشم پُر گُهرم حوض كوثراست

هــرگــاه یــاد درد دل مـجـتـبـی كـنـم               اسرار او به پیش نگاهـم مُصَوّر است

مـادر! هنـوز خیـمه نشـینِ تو مانـده ام               گویی هنوز معركۀ كـوچه و در است

ای مادرم! دعـا كن و یا منتـقم بخـوان               اَمَّن یجیب گو كه مُجیب تو داور است

طی می كـنم ز كـعـبـه مسیر مدیـنه را            از كـربـلا شـروع كـنم زخـم سینه را

ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن           رحـمی نـمـا بـر این جگـر داغـدار مـا

ای کاش گـریه وا کند این دیـده بنگـرم           در مجلـس عـزا تو نـشـسـتی کـنار مـا

بیـمـار رو به قـبـله شـدیم از فـراق تـو           دیگر زاشک وگریه گذشت است کارما

یا صـاحب الـبـکـاء سبـوئی حـواله کن           خشکـانـده است گـنـاه؛ دو ابـر بهار ما

سوگـنـد بـر نـوای حسین جان فـاطـمه           بـاشــد گــدائـی حــرمـت اعـتــبــار مـا

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

با جـمعه سـال آمـد و با جمعـه می رود           با این حـساب آمـدنت هــم بعـیـد نیست

هر بار دوره می کـنـم این سـالـنـامـه را           جز حسرت ظهور تودر سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است           یا چشممان ز اشک فراقت سپـید نیست

یک روز می رسد که تواز راه می رسی            آن روز قـبـر مـادر تـو نـاپـدیـد نیـسـت

در خانه ای که مجـلس خـتم رسول بود           او را زدند...آه... که گـفته شهید نیست

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

شده قـلب من خـانـۀ این و آن             در این خانه جای شما بود کاش

کس دیـگـری را پـرسـتـیده ام             خـدایم؛ خـدای شما بـود کـاش

هوایی که با آن نفـس می کشم             هـوای سـرای شـما بود کـاش

به لـب ها کـنـار دعـاهـایـمـان             کمی هم دعـای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست               نگـاهـم گـدای شما بـود کاش

شب جمعه ای در جوارخودت             دلـم کـربـلای شمـا بود کـاش

و این روزها در غم مادر از             عـزادارهـای شـما بـود کـاش

قیامت دلم حسرت ازاین خورد             که وقف عزای شما بود کاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

کجا سـیاه، به تن کـرده ای غـریـبانـه            کجا به سـینه خود می زنی به تنهـایی

کجا شبیه عـلی سر به چاه غم بُردی            کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گـریـه به غـم هـای مـادرت آقـا            گمان کنم که رأفت نشـسته؛ ایـنجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم            به روی چشم؛ هرآنچه شما بفـرمایی

شنـیده ایم زمین خورده است مادرتان            درآن دمی که به درخورد ضربۀ پایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

من در میان راه زمین خورده‌ام بــیــا            از بس که بار آمده برروی دوش، بار

آنقدردر حجاب خودم غوطه می‌خورم            حتی تو را ندیـده‌ام این گـوشه و کنـار

امشب که گریه‌های توباران گرفته است            از چشم خشکـسال منـم قـطره‌ای ببـار

آقـا؛ ولیّ و صاحب جانـم فـقـط تـوئـی            ما خویش رابه دست تو کردیم وا گذار

در انـــتـــظـار آمـــدنـــم ایـســتــاده‌ای            شاید به این امـید که می آیـمت به کـار

امشب برای این که بـیایی به پیـش مـا            انگشت روی روضۀ دلخواه خود گذار

امشب مـرا به خانـۀ مـادر بـبرکه بـاز            آنجا نشـسـته چشـم کـبودش به انتظـار

ما را ببـر که گـریه بریـزیم پشـت در            مـانـنـد بچـه‌هـای عــزادار و بـی قـرار